“Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;”

 

Από το Γεροντικό

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη:
“Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;”

Κι ο Γέροντας του λέει:

“Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοικτές η γλώσσα μας και η κοιλιά μας;”

Είπε πάλι:
“Εκείνος που δεν κυριαρχεί στη γλώσσα του σε ώρα οργής, αυτός ούτε στα πάθη του θα κυριαρχήσει ποτέ”.

 

Είπε ακόμη: “Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά”. 

 

 

 

Μια ξεχωριστή μέρα του μπαρμπα-Πανώφ, από το Γυμνάσιο Δουραχάνης

 

Ὥφθης βάσις ἄσειστος τῇ Ἐκκλησίᾳ, νέμων πᾶσιν ἄσυλον, τὴν κυριότητα βροτοῖς, ἐπισφραγίζων σοῖς δόγμασιν, Οὐρανοφάντορ Βασίλειε Ὅσιε.

 

 

Ευχόμαστε ο Άγιος Βασίλειος να είναι φωτεινός οδοδείχτης

 στο δρόμο της ζωής μας, τη νέα χρονιά που ξημερώνει.

Γιατί ακολουθώντας τα χνάρια των αγίων, 

τα αποτυπώματα του κόπου τους και της αγάπης τους

 σ' Εκείνον και τον κόσμο Του, 

αποκτάει νόημα και η δική μας ζωή 

και ο δικός μας αγώνας, οι χαρές και οι λύπες. 

Έτσι ώστε να ζούμε προς δόξα Κυρίου, 

έχοντας κοινωνία με τους αγίους Του.

 

Καλή και ευλογημένη χρονιά!

 

 

 

Η Σταχομαζώχτρα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από το Γυμνάσιο Δουραχάνης

 

Δουραχάνη: Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση απο τα παιδιά του Δημοτικού και του Γυμνασίου

 

O ευτυχισμένος πρίγκιπας. Από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης.

 

Ο εγωιστής γίγαντας από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης

 

Άγιος Βασίλειος. Θεατρική παράσταση από το Γυμνάσιο Δουραχάνης.

 

Φώτης Κόντογλου «ΤΟ ΦΟΒΕΡΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ»

 

 

Αυτά τα Χριστούγεννα, τα Φώτα, η Πρωτοχρονιά, για πολλούς ανθρώπους δεν θα είναι καθόλου γιορτές και χαρούμενες μέρες, αλλά μέρες που φέρνουνε θλίψη και δοκιμασία. Δοκιμάζονται οι ψυχές εκείνων που δεν είναι σε θέση να χαρούνε, σε καιρό που οι άλλοι χαίρουνται. Παρεκτός από τους ανθρώπους που είναι πικραμένοι από τις συμφορές της ζωής, τους χαροκαμένους, τους αρρώστους, οι περισσότερο, πικραμένοι, είναι εκείνοι που τους στενεύει η ανάγκη να γίνουνε τούτες τις χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να μη δίνουνε σημασία στη δική τους ευτυχία, μα γίνουνται ζητιάνοι για να δώσουνε τη χαρά στα παιδιά τους και στ’ άλλα πρόσωπα που κρέμουνται απ’ αυτούς. Οι τέτοιοι κρυφοκλαίνε από το παράπονό τους κι’ αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι μάρτυρες, που καταπίνουνε την πίκρα τους μέρα νύχτα, σαν το πικροβότανο.

Ίσα-ίσα αυτές τις αγιασμένες μέρες που θα’πρεπε να σμίξουνε πιο κοντά οι άνθρωποι συναμεταξύ τους, «να