Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ 17 -1-16

 

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ, 17 1 2015

 

Εις την χαρά του Κυρίου σου, π. Αθανάσιος Χατζής.

Λόγος εἰς τὸν Νεομάρτυρα Γεώργιο

♰ π. Ἀθανασίου Χατζῆ

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ κρατᾶνε τὸ δόγμα ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ, καθαρό· δὲν δέχονται συμβιβασμούς. Ὅπως τὸ μάτι δὲν μπορεῖ νὰ δεχτεῖ τίποτα καὶ θέλει νὰ τὸ ἀποβάλλει καὶ νὰ τὸ βγάλει, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ὁ σωστὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, δὲν μπορεῖ νὰ συμβιβαστεῖ μὲ διάφορες αἱρέσεις καὶ νὰ ὑποχωρήσει. Εἶναι πάντοτε ἕτοιμος, σταθερός καὶ δὲν λογαριάζει, ἂν θὰ τοῦ στοιχίσει ἡ ζωή. Ἔτσι, λοιπόν, κι ὁ Νεομάρτυς Γεώργιος. Ζεῖ στὸν κόσμο κι ἀγωνίζεται ἀπὸ μικρὸ παιδί. Νὰ δεῖτε, λοιπόν, πὼς ἀκριβῶς ὁ Θεός, δὲν ἔχει ὁρίσει ἕναν δρόμο· ὁ Θεὸς ἀπὸ παντοῦ, ἂν ὁ ἄνθρωπος παλεύει, τὸν ἀξιώνει καὶ τὸν κάνει αὐτὸ ποὺ λέμε ἅγιο, δηλαδή νά πρεσβεύει γιὰ μας. Αὐτοὶ εἶναι σὲ μιὰ ἄλλη κατάσταση κι αὐτοὶ παρακαλοῦν σήμερα τὸν Θεὸ γιὰ μας. Κι ἔτσι βλέπουμε ὅτι, ἐνῶ ὁ Μέγας Αντώνιος ἦταν στὴν ἔρημο μὲ μεγάλους ἀγῶνες, αὐτὸς ὁ Νεομάρτυρας βρίσκεται στὸν κόσμο ποὺ δὲν τὸν ὑπολογίζει κανένας.

Εἶναι σύγχρονος Ἅγιος κι ἔχουμε πολλὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὰ μικρὰ του χρόνια. Δὲν εἶναι ὅπως παλιὰ ποὺ ἔμενε ἀπὸ στόμα σὲ στόμα νὰ διαδώσουν κάτι. Ἐδῶ ἔχουμε στοιχεῖα ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τὰ ἔζησαν. Καί, μάλιστα, συγκεκριμένα θὰ πῶ καὶ γιὰ τὸν ἑαυτὸ μου.
Ὑπῆρξαν ἄνθρωποι ἀπαρατήρητοι ποὺ γνώριζαν πάρα πολλὰ πράγματα. Εἶχα γνωρίσει κι ἐγὼ ἕναν ἀπὸ αὐτούς. Κάποιον Μάρκο, ἕνας τορναδόρος ἦταν. Καθόταν ἐκεῖ στὴ γωνία πίσω ἀπὸ τὸ «Χατζηκώστα», πίσω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο, κάτω ἐκεῖ πέρα, καὶ κάποτε θέλησα νὰ τὸν πάω μιὰ βόλτα ἐκεῖ κάτω στὸ παραλίμνιο καὶ νὰ πᾶμε στὴ Μητρόπολη γιὰ τὸν ἑσπερινό. Κι ὅταν τὸν πέρασα ἀπὸ τὸ στενό, ἕνα στενὸ ποὺ εἶναι ἐκεῖ πέρα, ἄρχισε νὰ χτυπιέται καὶ νὰ μοῦ λέει: «Μπά! Μπά!».

«Τί ἔπαθες;» τοῦ εἶπα.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

 

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε το 1808 μ.Χ. στο χωριό Τζούρχλι (ή Τζούραλη) της επαρχίας Γρεβενών (σήμερα φέρει την ονομασία Άγιος Γεώργιος), από γονείς φτωχούς γεωργούς, τον Κωνσταντίνο και τη Βασίλω. Ο Γεώργιος, επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί, παρέμεινε αγράμματος. Ορφάνεψε σε παιδική ηλικία και πήγε στα Ιωάννινα, όπου έγινε Ιπποκόμος του Χατζή Αβδουλά, αξιωματικού του Ιμίν πασά, στον οποίο και παρέμεινε για οκτώ χρόνια.

Κατά τον Οκτώβριο του 1836 μ.Χ. συκοφαντήθηκε από εχθρούς του Τούρκους, ότι δήθεν, προηγουμένως εξισλαμίστηκε και κατόπιν επανήλθε στη χριστιανική θρησκεία. Μπροστά στον κριτή ο Γεώργιος

απολογήθηκε με θάρρος και απέδειξε ότι ποτέ δεν έγινε αρνησίθρησκος. Έτσι, αφού βρέθηκε και απερίτμητος τον άφησαν ελεύθερο.

Αργότερα πήρε σύζυγο ονόματι Ελένη

Γιὰ τὸν Ἅγιο Γεώργιο Ἰωαννίνων

ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Δέκα λεπροί συνάντησαν τον Χριστό και παρακάλεσαν για τη θεραπεία τους. Ο Χριστός τους είπε να πάνε να δείξουν τον εαυτό τους στους ιερείς, που ήταν εντεταλμένοι από τον μωσαϊκό νόμο να εκδίδουν το σχετικό πιστοποιητικό υγείας. Οι λεπροί υπάκουσαν και καθ’ οδόν είδαν ότι είχαν θεραπευτεί. Ένας μόνο όμως τότε, και μάλιστα όχι Ιουδαίος, αλλά Σαμαρείτης, γύρισε και ευχαρίστησε τον
Χριστό (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά).
Αξιοπρόσεκτο είναι ότι, όταν πρωτοείδαν τον Χριστό οι λεπροί, δεν πήγαν πολύ κοντά του. «Έστησαν πόρρωθεν». Του φώναξαν από μακριά. Ήταν απαγορευμένο, λόγω της λέπρας, να πλησιάζουν ανθρώπους και οι ίδιοι το σεβόντουσαν αυτό, όσο κι αν ήταν σκληρό γι’ αυτούς, για να μη βάζουν σε κίνδυνο τους συνανθρώπους τους.
Ήταν απόβλητοι από την ανθρώπινη κοινωνία. Είχαν πλήρη
συναίσθηση της θέσης τους.
Σήμερα η λέπρα

Περί της ανακομιδής των ιερών λειψάνων του νεομάρτυρος Γεωργίου Ιωαννίνων

 

π. Ἀθανάσιος Χατζής, ὁμιλία στίς 26-10-1996, 

Παναγία Ντουραχάνης..

Περί της ανακομιδής των Ιερών λειψάνων του Νεομάρτυρος Γεωργίου Ιωαννίνων...

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ: Η θεραπεία των δέκα λεπρών (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

(Λουκ. ιζ 12-19)

Συχνά είμαστε αδύναμοι να διδαχτούμε από τα μεγάλα πράγματα και διδασκόμαστε από τα μικρά. Αφού δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πώς o Θεός βλέπει όλους τους ανθρώπους, ας παρατηρήσουμε πώς στέλνει ο ήλιος το φως του παντού στη γη, σ’ όλα τα πράγματα. Αν αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως η ψυχή του ανθρώπου δεν μπορεί ούτε στιγμή να ζήσει χωρίς Θεό, ας δούμε πώς το σώμα του ανθρώπου δεν μπορεί ούτε στιγμή να ζήσει χωρίς τον αέρα. Αν δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε γιατί ο Θεός ζητάει υπακοή από τους ανθρώπους, ας καταλάβουμε γιατί ο αρχηγός της οικογένειας απαιτεί υπακοή από τα μέλη της, ο βασιλιάς από τους υπηκόους του, ο διοικητής από τους στρατιώτες του κι ο αρχιτέκτονας από τους οικοδόμους. Αν δεν κατανοούμε γιατί ο Θεός ζητάει ευγνωμοσύνη από τους ανθρώπους, ας αναλογιστούμε γιατί ο πατέρας ζητάει την ευγνωμοσύνη των παιδιών του. Γιατί ο πατέρας επιμένει πως ο γιος του πρέπει να πάρει το κύπελλό του, να του κάνει υπόκλιση και να λέει ευχαριστώ για το κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, που παίρνει από τους γονείς του; Γιατί το κάνουν αυτό οι γονείς; Μήπως πλουτίζουν περισσότερο με τις ευχαριστίες των παιδιών, μήπως γίνονται πιο δυνατοί ή πιο διάσημοι ή αποκτούν μεγαλύτερη επιρροή στην κοινωνία; Όχι, τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Αφού λοιπόν οι γονείς δεν κερδίζουν προσωπικά