Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού Ἡ ὑψίστη ἀξία τοῦ ἀνθρώπου +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου

 

«Τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μᾶρκ. 8,37)

Ὁ ἄνθρωπος! Εἶνε θέμα, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἀπησχόλησε θεολόγους, φιλοσόφους ,ποιητάς, λογοτέχνας, ζωγράφους, ἰατρούς, βιολόγους, χημικούς. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο δημιουργήθηκε πολιτισμός, ἀναπτύχθηκαν ἐπιστῆμες, κτίσθηκαν οἰκισμοί, ἱδρύθηκαν πόλεις· γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἔγιναν πόλεμοι ποὺ συνετάραξαν τὴν ὑφήλιο. «Πολλὰ τὰ ἐκπληκτικὰ καὶ φοβερά, μὰ τίποτε φοβερώτερο ἀπὸ τὸνἄνθρωπο», ἔψαλλε ὁ Σοφοκλῆς (Ἀντιγ. 332-333).
Ποιά, λοιπόν, ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου;
Χαριτωμένο πλάσμα ἀλήθεια ὁ ἄνθρω-πος», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας (Μένανδρος) ,«ὅταν εἶνε ἄνθρωπος ». Αὐτὸς ὁ λόγος μαζὶ μ᾿ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ παράλυτος τοῦ Εὐαγγελίου «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» (Ἰω. 5,7) , δικαιώνουν τὸνΔιογένη, ποὺ χαρακτηρίστηκε ὡς τρελλὸς ὅταν, μέρα μεσημέρι καὶ μέσα σὲ πλῆθος κό-σμου, μὲ τὸ φανάρι ἀναμμένο φώναζε· «Ἄνθρωπον ζητῶ». Δὲν ἔζησε ὁ δυστυχὴς Διογένης ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Πιλάτου, γιὰ νὰ τὸν ἀκούσῃ νὰ λέῃ «Ἴδε ὁ ἄνθρωπος» (Ἰω. 19,5) καὶ νὰ δείχνῃ σὲ ὅλους τὸν Θεάνθρωπο Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.Πολλοὶ ὅμως δὲν ἄκουσαν οὔτε τὸν Πιλᾶ-το· στράφηκαν ἀλλοῦ νὰ βροῦν τὸν ἄνθρωπο. Εἶπαν πὼς βρῆκαν νὰ κατάγεται ἀπὸ τὰ ἄλογα κτήνη καὶ διεκήρυξαν, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε ἐξευγενισμένο παιδὶ τοῦ πιθήκου. Ἀρνήθηκαν δηλαδὴ κάθε πνευματικὴ ἀξία καὶ ἀνωτερότητα στὸν ἑαυτό τους. Σ᾿ αὐτοὺς ὁ Σωκράτης θὰ ἔλεγε· «Γνῶθι σαυτόν» , μάθε τὸν ἑαυτό σου.Ὁ Πασκὰλ εἶπε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶνε συγχρόνως «μεγαλεῖο καὶ ἀθλιότης»

Ανάγκη αυταπαρνήσεως για τα ουράνια αγαθά

 

Κυριακή μετά την Ύψωσιν (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

 

Αποσπάσματα από την ομιλία ΝΕ΄ του αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου, σχετικά με την ανάγκη αυταπαρνήσεως για τα ουράνια αγαθά.

«Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του˙ όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει».

[…] Και πρόσεχε πώς ομιλεί χωρίς κανένα απολύτως εξαναγκασμό. Διότι δεν είπε, ότι κι αν ακόμη θέλετε, και αν δεν θέλετε, πρέπει να το πάθετε αυτό, αλλά τι είπε: «εάν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει». Δε σας ζητώ δια της βίας, δε σας εξαναγκάζω, αλλά τον καθένα τον αφήνω κύριο της διαθέσεώς του˙ για τον λόγο αυτό σας λέγω «αν κάποιος θέλει». Διότι σας προσκαλώ προς αγαθά, και όχι προς κακά και δυσάρεστα, όχι προς κόλαση και τιμωρία, ώστε να σας αναγκάσω. Πράγματι λοιπόν η ίδια η φύση του πράγματος είναι ικανή να προσελκύσει. Λέγοντας δε αυτά προσείλκυε ακόμη περισσότερο. Διότι εκείνος που χρησιμοποιεί βία, πολλές φορές απομακρύνει, ενώ

Στὸν Τίμιο Σταυρό

 

 

Ομιλία ✝π. Αθανασίου Χατζή

110914

 

 

 

 

 

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ σήμερα...

 

  

Καθώς, ἀδελφοί μου, ἀντικρίζουμε τόν Τίμιο Σταυρό, στόν νοῦ μας ἔρχεται ὅλο τό μαρτύριο πού ὑπέστη ὁ Χριστός μας γιά τή σωτηρία μας...
»Ἐγώ σήμερα σκέφτομαι τό μαρτύριο στό ὁποῖο βρίσκεται τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Μέχρι σήμερα συνεχῶς χτυπιέται, λογχίζεται καί σταυρώνεται· καί ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ἔχουν ἄγνοια καί ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ἔπρεπε νά διαφυλάσσουν ἀκέραιη τήν Πίστη.

»Ἕνα ἔχω μόνο νά εὐχηθῶ: Ὁ Χριστός μας νά σώσει τήν Ἐκκλησία Του μέσα στίς καρδιές μας... Ἡ δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ εἴθε νά ξαναδείξει

πάλι σ᾿ ἐμᾶς, πώς πρέπει νά νικήσουμε τήν ἁμαρτία, τόν κόσμο ἀλλά κυρίως τήν αἵρεση, ἡ ὁποία σήμερα ἔχει τόσο πληθυνθεῖ, πού ἔφθασε νά γίνει διδασκαλία ἀκόμη καί ἡμῶν τῶν ἀνίδεων, οἱ ὁποῖοι ταχθήκαμε – δῆθεν – νά φυλάσσουμε τήν Πίστη ἀπαρασάλευτη...

»Σήμερα ὁ Τίμιος Σταυρός φέρνει στόν νοῦ μας ράπισμα καί κολαφισμούς, ἀκάνθινο στεφάνι, χλαμύδα καί κάλαμο, αἵματα καί καρφιά, φέρνει στόν νοῦ μας φραγγέλωμα καί ἐξευτελισμό...

»Νομίζω ὅτι ἐγγίζει ἡ ὥρα πού τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας θά τά ξαναπάθει ὅλα αὐτά...

»Καί ἐμεῖς;... Ἐμεῖς θά μείνουμε ἁπλοί θεατές; Θά στεκόμαστε μόνο νά κοιτάζουμε; Ἤ ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας θά θελήσουμε καί ἐμεῖς νά συμμετέχουμε βαστάζοντας τόν σταυρό μας καί ἀκολουθώντας τόν Χριστό;...

»Ἄλλοτε οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας ἔρχονται ἀπό ἔξω· κι ἄλλοτε οἱ ἐχθροί της χτυπᾶνε ἀπό μέσα, βρίσκονται ἐντός της... Καί τά λέγω αὐτά, γιατί σάν σήμερα ἔκλεισε τά μάτια του ὁ μεγάλος Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἃγιος Ἰωάνης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε γιά τόν Χριστό μας. Καί ξέρετε ποιοί ἦταν οἱ δήμιοί του; Οἱ δήμιοί του ἦταν – δυστυχῶς – οἱ Ἐπίσκοποι!...

»Ὁ Θεός εἴθε νά ἀναδείξει στίς μέρες μας ἁγίους Ἐπισκόπους...

»Το μεγαλύτερο κακό μέσα στήν Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά τό κάνει κανένας ἄλλος ἐκτός ἀπό ἕναν Ἐπίσκοπο!

»Το μεγαλύτερο καλό μέσα στήν Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά τό κάνει κανένας ἄλλος ἐκτός ἀπό ἕναν Ἐπίσκοπο!

»Γι’ αὐτό θά πρέπει νά προσευχώμεθα, ὥστε ὁ Θεός νά στείλει ἀξίους Ἐπισκόπους· ἀξίους, ὥστε νά διαφυλάξουν τήν ἄμπελό Του, νά διαφυλάξουν τά παιδιά Του... – ἔστω αὐτά τά παιδιά, ἐμᾶς τά παλιόπαιδα, τά ἀλητάκια τῆς Πίστης...

»Κάθε φορά πού βλέπετε, ἀδελφοί μου, τόν Τίμιο Σταυρό, στόν νοῦ σας νά φέρνετε νοερῶς τά αἵματα καί τίς θυσίες ὅλων τῶν Ἁγίων. Νά φέρνετε τά ἀναρίθμητα πλήθη τῶν Μαρτύρων, πού μέ τή θέλησή τους σήκωσαν τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί Τόν ἀκολούθησαν στήν ἀνηφορική πορεία Του. Ἀληθινά, δέν ὑπάρχει τέλος σ’ αὐτή τήν πομπή...

»Ἀλλά πρέπει νά ξέρετε ἀκόμη ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός εἶναι καί ἀποτελεῖ “ἀήττητον τρόπαιον” νίκης. Εἶναι τό νικηφόρο ὅπλο πού κατατροπώνει τούς ἐχθρούς μας. Γι’ αὐτό νά θυμόμαστε νά σφραγίζουμε τόν ἑαυτό μας ὅσο γίνεται πιό τακτικά μέ τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Καί νά προσευχώμεθα διαρκῶς. Νά πυρπολεῖται ὁ νοῦς καί ἡ καρδία μας ἀπό τήν μονολόγιστη εὐχή, τό “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με...”.

»Τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ φυγαδεύει τούς δαίμονες. Τούς διώχνει μακριά μας. Ὅπλο ἀκαταμάχητο, ἀδελφοί μου, εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ. Καί “στήριγμα τῶν πιστῶν”. Εἴθε λοιπόν νά βρίσκεται πάντοτε ἐπάνω μας, κρεμασμένος στό σῶμα μας. Εἴθε νά βρίσκεται πάντοτε μέσα στήν ψυχή μας. Ἀμήν.

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ Καθηγουμένου τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου ✝Ἀρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου

πηγή

Πῶς γίνεται μέσα στὴν καρδιά μας ἡ ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Χειραγωγία στὴν πνευματικὴ ζωὴ», Ὁσίου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

 

«Τὸν 7ο αἰώνα ὑψώθηκε πανηγυρικὰ ὁ τίμιος Σταυρὸς στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ τὸν δεῖ καὶ νὰ τὸν προσκυνήσει ὅλος ὁ λαός. Ἐκείνου τοῦ γεγονότος ἀνάμνηση εἶναι ἡ τελετὴ τῆς ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ, ποὺ γίνεται κάθε χρόνο, στίς 14 Σεπτεμβρίου, στοὺς ἐνοριακοὺς καὶ μοναστηριακοὺς ναούς. Αὐτὴ ἠ Ὓψωση, ὅμως, εἶναι ἐξωτερική. Ὑπάρχει, θὰ λέγαμε, καὶ μία πνευματική Ὓψωση τοῦ Σταυροῦ πού συντελεῖται μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.
Πότε; Ὅταν κάποιος σταθερὰ ἀποφασίζει νὰ αὐτοσταυρωθεῖ, νεκρώνοντας τὰ πάθη του. Ὅποιος δὲν τὸ κάνει, δὲν εἶναι ἀληθινὸς Χριστιανός. Τὸ λέει ξεκάθαρα ὁ ἀπόστολος: «Οἱ τοῦ Χριστοῦ...
τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτας 5, 24). Ὅσοι, δηλαδή, εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν σταυρώσει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτὸ τους μαζὶ μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες του.


Οἱ Χριστιανοί, λοιπόν, ὑψώνουν μέσα τους αὐτὸν τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν κρατοῦν ὑψωμένο σὲ ὅλη τους τὴν ζωή. Ἔτσι εἶναι, ἄραγε; Ὁ καθένας ἂς ρωτήσει τὴν συνείδησή του. Καὶ μακάρι νὰ μὴν πάρει τὴν ἀπάντηση· «Ἐσὺ κάνεις τὰ σαρκικά σου θελήματα καὶ ὑπακούεις στὶς ἐπιθυμίες σου. Ὁ σταυρός σου δὲν εἶναι ὑψωμένος, ἀλλὰ ριγμένος στὸν λάκκο τῶν παθῶν, ὅπου σαπίζει ἀπὸ τὴν καταφρόνια καὶ τὴν ἀμέλειά σου».


Μετὰ τὴν ἀποκαθήλωση τοῦ νεκροῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὁ τίμιος Σταυρος ἒμεινε στὸν Γολγοθά. Οἱ Ἰουδαῖοι τὸν πῆραν καὶ τὸν ἔριξαν σὲ ἕνα σκουπιδόλακκο. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, πάλι, δὲν δίστασαν νὰ ἐπιχώσουν μὲ πέτρες καὶ χώματα τὸν Πανάγιο τάφο Του, γιὰ νὰ τὸν ἐξαφανίσουν. Τέλος, ὅταν οἱ Ρωμαῖοι κυρίευσαν τὴν ἐπαναστατημένη Ἱερουσαλήμ, τὸ 70, κατέσκαψαν καὶ ἰσοπέδωσαν ὅλην τὴν πόλη καὶ τὰ περίχωρά της. Καὶ ἀργότερα, κατὰ τὴν ἀνοικοδόμησή της, στὸν τόπο ὅπου πρῶτα ἦταν ὁ Πανάγιος τάφος, μὲ ὑποκίνηση τοῦ ἐχθροῦ, ἔχτισαν ναὸ τῆς Ἀφροδίτης, τῆς εἰδωλολατρικῆς θεᾶς τῆς ἀσέλγειας.


Κάτι παρόμοιο γίνεται καὶ μὲ τὸν ἐσωτερικὸ σταυρό μας. Ὅταν ὁ ἐχθρὸς κυριεύσει καὶ κατασκάψει τὴν νοητὴ Ἱερουσαλήμ, τὴν ψυχή μας, ὁ Σταυρὸς αὐτὸς γκρεμίζεται ἀπὸ τὸν καρδιακὸ Γολγοθὰ στὸν σπουπιδόλακκο τῶν ἁμαρτωλῶν ἐπιθυμιῶν καὶ ἡδονῶν. Στὴν θέση του τότε βάζουμε καὶ προσκυνᾶμε τὸ εἴδωλο τῆς Ἀφροδίτης, ὥσπου νὰ μᾶς ἐπισκεφτεῖ ἡ Θεία Χάρη, ἂν βέβαια μετανοήσουμε εἰλικρινά, ἡ ὁποία θὰ τσακίσει τὸ εἴδωλο τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ ὑψώσει μέσα μας τὸν Σταυρὸ τῆς νεκρώσεως τῶν παθῶν»

 

πηγή 

 

Ο προσωπικός σταυρός μας μπορεί να γίνει μέσο που θ’ αναπαυτούμε και θ’ αναπαύσουμε

 

Διαβάζοντας κανείς το βίο των αγίων, βλέπει μιαν άλλη λογική από αυτή που η σημερινή παιδεία – με την ευρύτερη έννοια – μας έχει επιβάλει. Μια παιδεία που φαίνεται ότι έχει επηρεάσει και τους «ανθρώπους της Εκκλησίας».

Στο βιβλίο του Παλλαδίου «Λαυσαϊκή ιστορία» αναφέρεται η περίπτωση κάποιου Στεφάνου από τη Λιβύη που «καταξιώθηκε χαρίσματος, ώστε όποιος είχε κάποια λύπη, και τον συναντούσε, να γιατρεύεται και να φεύγει άλυπος».
Το χάρισμα αυτό, αν και είναι σημαντικό, δεν είναι εντυπωσιακό. Δεν δημιουργεί εντύπωση και θαυμασμό, όπως το θαυματουργικό, το προορατικό, το διορατικό κ.ά. Ο άνθρωπος, όμως, που μέσα στην κατάθλιψη, τη θανατηφόρα λύπη και τις όποιες μαύρες καταστάσεις του, συναντά τέτοιο χαρισματικό άνθρωπο, βιώνει τη νεκρανάστασή του. Ζωντανεύει μέσα του, φωτίζεται και ξεθαρρεύει, ώστε να συνεχίζει την πορεία της ζωής του μ’ ελπίδα, χαρά και αισιοδοξία.

Η παρουσία ανθρώπων – εκλεκτών του Θεού, που μεταγγίζουν στις λυπημένες ψυχές την «καλήν αλλοίωσιν», είναι για τους άλλους ευλογία. Οι ίδιοι, βέβαια, καθώς όλοι όσοι με πόθο και συνέπεια βαδίζουν την οδόν του Κυρίου, σηκώνουν σταυρό, σύμφωνα με το λόγο του Χριστού «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθήσει» (Μαρκ. 8,34). Έτσι κι ο Στέφανος από τη Λιβύη περνούσε δύσκολη ασθένεια που ο γιατρός αναγκάστηκε να τον εγχειρήσει ζωντανό, κόβοντας μέλη από το σώμα του. Σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα έλεγε στους μαθητές του, για να μην σκανδαλίζονται βλέποντας το πόσο υποφέρει ο άγιος Γέροντάς τους, πως «τίποτα ο Θεός δεν κάνει με κακία αλλά με καλό σκοπό».

Όπως ο Σταυρός του Χριστού έφερε «Ζωή και Ανάσταση»,

Χριστιανός καί Σταυρός

 

 Χριστιανός σημαίνει μικρός Χριστός κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ.

Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καί ξένο στόν χριστιανό νά ἀναζητᾶ τίς εὐκολίες καί τήν ἀνάπαυση.

Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στό σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τήν ἄνεση καί ζῆς μέ πολυτέλεια;

Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος.

Σταύρωνε τόν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δέν σέ σταυρώνει κανείς.

Καί σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου.

Σταυρώνεις τό «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νά ἱκανοποιήσεις τίς κακές ἐπιθυμίες σου.

Κρεμᾶς τόν ἑαυτό σου στό σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τόν Θεό νά κατευθύνει τή ζωή σου χωρίς τίς δικές σου λογικές παρεμβάσεις.

Πεθαίνεις σάν τόν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στό θέλημά του χωρίς τά ἀτέλειωτα «γιατί».

Ὁ Κύριος ζήτησε καί ζητᾶ νά τόν ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νά σηκώσουν τό σταυρό τους, ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν, νά ἀρνηθοῦν τίς ἀπολαύσεις καί τήν τρυφή.

Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀσφάλεια καί τίς ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ σταυροῦ, τοῦ σταυροῦ πού ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ καί σηκώνει μέ ὑπομονή γιά χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου του Κυρίου!…

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Πρός Φιλιππησίους 13· ΕΠΕ 22, 8-10

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

 

Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές Του: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’ 24). Τί σημαίνει «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου»; Καί γιατί αὐτός «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», δηλαδή ὁ ἰδιαίτερος σταυρός τοῦ καθενός μας, ὀνομάζεται συνάμα καί «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ»;

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι οἱ θλίψεις καί τά βάσανα τῆς γήινης ζωῆς, πού γιά τόν καθένα μας εἶναι δικά του. «Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καί ἄλλα εὐλαβῆ κατορθώματα, μέ τά ὁποῖα ταπεινώνεται ἡ σάρκα καί ὑποτάσσεται στό πνεῦμα. Τά κατορθώματα αὐτά πρέπει νά εἶναι ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός καί στόν κάθε ἄνθρωπο εἶναι δικά του.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» εἶναι τά ἁμαρτωλά ἀσθενήματα, ἤ πάθη, πού – στόν κάθε ἄνθρωπο – εἶναι δικά του! Μέ ἄλλα ἀπ᾽ αὐτά τά πάθη γεννιόμαστε καί μ᾽ ἄλλα μολυνόμαστε στήν πορεία τοῦ γήινου βίου μας.

«Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» εἶναι ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Μάταιος καί ἄκαρπος εἶναι «ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου» – ὅσο βαρύς καί ἄν εἶναι – ἐάν δέν μεταμορφωθεῖ σέ «Σταυρό τοῦ Χριστοῦ» μέ τό ν᾽ ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό.

«Ὁ σταυρός τοῦ κάθε ἀνθρώπου», γιά τόν μαθητή τοῦ Χριστοῦ γίνεται «Σταυρός τοῦ Χριστοῦ», γιατί ὁ μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι στερρά πεπεισμένος, ὅτι πάνω ἀπ᾽ αὐτόν (τόν μαθητή) ἀγρυπνάει ἀκοίμητος ὁ Χριστός. Πιστεύει ὅτι ὁ Χριστός ἐπιτρέπει νά τοῦ ἔρθουν θλίψεις σάν μιά ἀναγκαία καί ἀναπόφευκτη προϋπόθεση τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Καμιά θλίψη δέν θά τόν πλησίαζε, ἄν δέν τό εἶχε ἐπιτρέψει ὁ Χριστός, καί ὅτι μέ τίς θλίψεις

Ὁ Σταυρός ὡς μέσον ἁγιασμοῦ καί μεταμόρφωσης τοῦ κόσμου

 

Διά τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστός ἁγίασε τό σῶμα του-κρίκο σύνδεσης μέ τόν κόσμο. ᾿Απέκρουσε τούς πειρασμούς πού τοῦ ἔστελνε ὁ κόσμος, νά γευθεῖ δηλαδή τίς ἡδονές, ἱκανοποιώντας ὑπέρμετρα τίς ἀνάγκες του ἤ ἀποφεύγοντας τόν πόνο καί τό θάνατο.
῎Αν, κατά τόν ἴδιο τρόπο, ἀπωθήσουμε τούς πειρασμούς τῆς ἁμαρτίας καί ὑπομείνουμε καρτερικά τίς ὀδύνες τοῦ θανάτου, ἡ ἁγιότητα μπορεῖ νά ἁπλωθεῖ ἀπό τό σῶμα Του σέ ὅλα τά σώματα καί σέ ὅλο τόν κόσμο.
῾Η Ὀρθόδοξη ᾿Εκκλησία δέν λέει πώς διά τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστός ἐξῆλθε τῆς δημιουργίας, ἀλλά ὅτι τήν ἀποκατέστησε σέ παράδεισο· παράδεισο ἀρετῆς γι᾿ αὐτούς πού, ἀπό ἀγάπη σέ Ἐκεῖνον, ἀποδέχονται τό σταυρό Του. Συνεπῶς ὁ σταυρός εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, πού, ἄν τήν προσλάβουμε, μπορεῖ νά ὁδηγήσει τόν κόσμο στόν παράδεισο.
Γι᾿ αὐτό τό σκοπό ὁ Χριστός μένει μέσα μας ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Χωρίς ἀμφιβολία, ὁ πλήρης παράδεισος θά πραγματωθεῖ μόνο μετά τήν παγκόσμια ἀνάσταση.
῾Η δημιουργία μεταβλήθηκε σέ πεδίο μάχης ἀνάμεσα στούς
ἀνθρώπους, ἐξαιτίας τῆς ἀπληστίας καί τῶν ἐγωϊστικῶν παθῶν γενικά. Μπορεῖ ὅμως νά ἀποκατασταθεῖ στήν παραδεισιακή κατάσταση διά τοῦ σταυροῦ. ῾Η Ὀρθόδοξη ᾿Εκκλησία στή γιορτή τῆς ῾Υψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στίς 14 Σεπτεμβρίου, ψάλλει·
«᾿Εν Παραδείσῳ με τό πρίν ξύλον ἐγύμνωσεν, οὗπερ τῇ γεύσει ὁ ἐχθρός εἰσφέρει νέκρωσιν· τοῦ Σταυροῦ δέ τό ξύλον, τῆς ζωῆς τό ἔνδυμα ἀνθρώποις φέρον, ἐπάγη ἐπί τῆς γῆς καί κόσμος ὅλος ἐπλήσθη πάσης χαρᾶς» (Κάθισμα ἑορτῆς).
Δι᾿ αὐτοῦ ὁ παράδεισος ἀνοίχτηκε ξανά, γιατί ἡ «στρεφομένη ρομφαία»