Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά: για τη θεραπεία του τυφλού της Ιεριχούς (Άγιος Κύριλλος, αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας)

 

Εξήγησις υπομνηματική εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, κεφ. ΙΗ΄

«Ιησού, υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με». Προσήλθε λοιπόν αυτός ο τυφλός με την πεποίθηση ότι προσερχόταν στον Θεό που είναι σε όλα ισχυρός· ονομάζει δε Αυτόν «υιό Δαβίδ»· διότι έχοντας ανατραφεί μέσα στον Ιουδαϊσμό και έχοντας γεννηθεί εκεί ως εντόπιος, δεν αγνόησε όσα είχαν ειπωθεί εκ των προτέρων γι’ Αυτόν μέσω του νόμου βέβαια και των αγίων προφητών και ότι κατά σάρκα προερχόταν από τη γενιά του Δαβίδ. Επομένως, επειδή ήδη είχε πιστέψει ότι όντας Θεός ο Λόγος, υπέμεινε με τη θέλησή Του την κατά σάρκα γέννησή Του, εννοώ από την αγία Παρθένο, πλησιάζει τον Ιησού ως Θεό, λέγοντάς Του: «Ελέησέ με, υιέ του Δαβίδ».
Πράγματι, μια πρόσθετη μαρτυρία ότι απηύθυνε αυτήν την ικεσία στον Κύριο, έχοντας αυτήν την πεποίθηση, αποτελούν τα ίδια τα λόγια του Χριστού: «Η πίστη σου σε έχει σώσει».

Ας τον μιμηθούν, λοιπόν, αυτόν που ήταν ασθενής στους οφθαλμούς, όσοι διαιρούν στα δύο τον ένα Κύριο Ιησού Χριστό, καθώς ο τυφλός πλησιάζει τον Σωτήρα των πάντων Χριστό ως Θεό και Τον ονομάζει και Κύριο και υιό του Δαβίδ. Μαρτυρεί δε τη δόξα Του, με το να επιζητεί από Αυτόν μια ενέργεια που ταιριάζει απόλυτα στον Θεό. Ας θαυμάζουν επίσης το σθένος της ομολογίας του· μερικοί πράγματι τον επιτιμούσαν, επειδή ομολογούσε την πίστη του, αυτός όμως δεν υποχωρούσε, ούτε και μειωνόταν η παρρησία του από όσους τον εμπόδιζαν. Ήξερε ότι η πίστη μάχεται με τα πάντα και τα πάντα νικάει· για τον λόγο αυτό τον επιτιμούσαν, αλλά αυτός, πιστός, δεν υποχωρούσε, αλλά ακολουθούσε τον Δεσπότη, γνωρίζοντας ότι είναι καλή η υπέρ της ευσεβείας «αναίδεια»· γιατί αν για τα χρήματα υπάρχουν πολλοί αναιδείς, για τη σωτηρία της ψυχής δεν χρειάζεται να ενδύεται κανείς την καλή αναίδεια;

Λόγος εἰς τὴν θεραπείαν τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς (Λουκ.: 18,. 35-43). Ἁγίου Γερμανοῦ Κωνσταντινουπόλεως

 

Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὅπως ἔχει γραφεῖ, ὁ Ὁποῖος φωτίζει τὰ πάντα μέ τίς ἀκτῖνες τῆς ἀγαθότητάς Του. Ἡ δὲ ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου, ἀναλόγως μέ τὴν προαίρεσή της, γίνεται ἢ κηρός, ὡς φιλόθεος, ἢ πηλός, ὡς φιλόϋλος. Ὅπως, λοιπὸν, ὁ πηλὸς ἀπό φυσικοῦ του στὸν ἥλιο ξηραίνεται, ἔτσι καὶ κάθε ψυχὴ φιλόϋλος καὶ φιλόκοσμος, ἄν καί νουθετεῖται ἀπὸ τὸν Θεόν, σκληρύνεται, ὅπως ὁ πηλός, διότι ἀντιστρέφει τοὺς λόγους Του, καὶ ὁδηγεῖται μόνη της πρὸς τὴν ἀπώλεια. Ἡ φιλόθεος, ὅμως, ψυχὴ ἁπαλύνεται ὡς κηρὸς καὶ δεχομένη μέσα της τοὺς τύπους καὶ τοὺς χαρακτῆρες τῶν θείων ἐννοιῶν, γίνεται κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι. Ὁ αἰσθητὸς ἥλιος θεωρεῖται, δέν θεωρεῖ. Ὁ νοητὸς ἥλιος θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς ἀξίους, ἀλλὰ καὶ βλέπει τοὺς πάντας καὶ περισσότερο αὐτούς πού Τὸν βλέπουν. Ὁ αἰσθητὸς ἥλιος δέν ὁμιλεῖ οὔτε συνομιλεῖ μὲ κανέναν, ὁ νοητὸς ὅμως καὶ ὁμιλεῖ στούς φίλους Του καὶ χαρίζει σὲ ὅλους τὴν ὅραση καὶ τὴν ὁμιλία. Ὁ αἰσθητὸς ἥλιος λάμποντας σὲ τόπους αἰσθητούς, μὲ τὴν θερμότητα τῶν ἀκτίνων του ἀποξηραίνει τὴν ὑγρότητα τῆς γῆς, χωρὶς, ὅμως, νά τρέφει τὰ φυτὰ καὶ τὰ σπέρματα. Ἐνῶ ὁ νοητὸς ἥλιος,

ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

π . Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ

«Τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» Εἶναι τὸ ἐρώτημα ποὺ ἀπευθύνει ἕνας πλούσιος ἄρχοντας στὸν Ἰησοῦ (Κυριακὴ ΙΓ ́ Λουκᾶ).
Ἀλλὰ ταυτόχρονα εἶναι τὸ ἀγωνιῶδες ἐρώτημα ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Σύμπασα ἡ ἀνθρωπότητα σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ὅλοι οἱ πολιτισμοί, ὅλες οἱ θρησκεῖες, στάθηκαν μὲ ἰδιαίτερο προβληματισμὸ μπρὸς στὸ μεγάλο ἐρώτημα: Ὑπάρχει αἰώνια ζωή; Ὑπάρχει ἀθανασία; Καὶ πῶς μπορεῖ νὰ τὴν κληρονομήσει ὁ ἄνθρωπος;

Ἡ μεγάλη τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ διαπίστωση ὅτι ἡ ζωή του ἔχει ἡμερομηνία λήξης. Ὅσα σχεδιάζει, ὅσα ὀνειρεύεται, ὅσα ἐλπίζει, συντρίβονται τελικὰ ἀπὸ τὸν θάνατο. «Ἐπελθὼν γὰρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Ἡ συνειδητοποίηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, τοῦ τέλους τῶν πάντων, εἶναι ἕνα δυσβάστακτο φορτίο, στὴ σκιὰ τοῦ ὁποίου ὀφείλει νὰ ζήσει ὁ ἄνθρωπος. Ποικίλλουν βέβαια καὶ οἱ λύσεις ποὺ προτάθηκαν γιὰ νὰ ὑπερκερασθεῖ τὸ ἀποτρόπαιο γεγονὸς τοῦ θανάτου, νὰ ἐξασφαλισθεῖ ἡ ἀδιατάρακτη συνέχεια τῆς ζωῆς.

Ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια ἀναζητήθηκε

«Κάθε άνθρωπος που σε βλάπτει είναι θύμα του διαβόλου»

 

 

«Αν κάποια μέρα», άρχισε να μου λέει ο Παππούλης, «περπατάς ήσυχος στο δρόμο σου και ιδείς τον αδελφό σου να προπορεύεται κι αυτός ήσυχα, αλλά σε μια στιγμή αντικρίσεις έναν κακό άνθρωπο, να πετάγεται ξαφνικά από μια πάροδο και με ένα μαχαίρι να ορμά κατεπάνω στον αδελφό σου, να τον κτυπά, να του τραβά τα μαλλιά, να τον πληγώνει και να τον ρίχνει κάτω ματωμένο, εσύ, μπροστά σ’ αυτό το θέαμα, θα οργισθείς εναντίον του αδελφού σου ή θα τον λυπηθείς;»
Παραξενεύθηκα με την ερώτηση του Γέροντα και τον ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου:
“Πώς είναι δυνατό να οργισθώ εναντίον του πληγωμένου αδελφού μου, που έπεσε θύμα του κακοποιού;
Ούτε καν πέρασε από το νου μου τέτοια σκέψη. Ασφαλώς και θα λυπηθώ και θα προσπαθήσω να τον βοηθήσω όσο μπορώ”.
«Έ, λοιπόν», συνέχισε ο Γέροντας, «κάθε άνθρωπος, που σε προσβάλλει,

Κάνεις κακό στοὺς γύρω σου, ὅταν προσπαθεῖς νὰ τοὺς ἐπιβάλλεις τὴν εὐλάβειά σου

 

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

 

 

– Εσύ είσαι ευλαβής. Κι αυτή σου την ευλάβεια, αυτή σου την πίστη, θέλεις να επιβάλεις στους γύρω σου.Νομίζεις ότι βγαίνει τίποτε έτσι; Κακό κάνεις. Διότι οι άνθρωποι είναι αντιδραστικοί.

Λες στον άλλο να κάνει κάτι και δεν το κάνει, επειδή του το είπες. Αντιδρά και δεν το κάνει. Αν δεί εσένα να κάνεις αυτό το πράγμα, ίσως το κάνει κι εκείνος, γιατί θα σκεφτεί «αφού το κάνει αυτός, να το κάνω κι εγώ».


Καί συνέχισε: Αν, όμως, θελήσεις να προσευχηθείς στο Χριστό και να του πείς «Χριστέ μου, σε παρακαλώ, φώτισε η ελέησε η κατεύθυνε αυτό το πρόσωπο» και κάμνεις συνεχώς αυτή την προσευχή, τότε ο Χριστός αρχίζει και στέλλει στο πρόσωπο εκείνο καλούς λογισμούς. Κάθε φορά, που εσύ λες, για παρά­δειγμα, «Κύριε, ελέησον το παιδί μου», το παιδί σου παίρνει ένα αγαθό λογισμό από τον Χριστό. Κι όσο εσύ συνεχίζεις να προσεύχεσαι, τόσο περισσότερους αγαθούς λογισμούς παίρνει το παιδί σου. Κι αν τώρα το παιδί σου είναι όπως ένα άγουρο πορτοκάλι, σιγά-σιγά θα ωριμάσει και θα γίνει όπως το θέλεις. Αυτός είναι αποδεδειγμένα, από τη δική μου πείρα, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να λύει ο άνθρωπος τα προβλήματά του σ’ οποιοδήποτε τομέα θέλει. Διότι όλοι οι άλλοι τρόποι, που οι άνθρωποι εφαρμόζουν από ένστικτο, τις πιο πολλές φορές αποτυγχάνουν.

Κ. Ι.: Θα έχετε, υποθέτω, να μας αφηγηθείτε και κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, μέσα από το οποίο επαληθεύθηκαν και αυτά τα λόγια του Γέροντος Πορφυρίου.
Χ.Μ.Π.: Ναί. Τού ζητούσα κι εγώ να μου αναφέρει διάφορα παραδείγματα για καθετί, που μου έλεγε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μου υπέδειξε την περίπτωση ενός ανδρογύνου, που η κόρη τους είχε ξεφύγει από το δρόμο του Θεού. Η συμπεριφορά

Πίστη. Πολιτισμός μὲ ρίζες. Χρηματολατρεία. Οικουμενισμός.

 

 

Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου Δουραχάνης

Ομιλία ✝π. Αθανασίου Χατζή

25 -11-07 

 

 

 

Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 26 Νοεμβρίου 2023 Κυριακή ΙΓ' Λουκᾶ

 Κατά Λουκᾶ ΙΗ΄ 18-27

ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Tὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυ­ρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μη­­τέρα σου. Ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Eἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

 

 

Κατὰ Λουκᾶν... Ὁ πλούσιος νεανίσκος ἤ περὶ χρηματολατρείας καὶ ἐγωισμοῦ.

 

 

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ, Ἱ. Μ. Παναγίας Ντουραχάνης.

Κυριακὴ ιγ' Λουκᾶ 091129.

 

Περί πλούτου «Πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύ­σονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ!» (Λουκ. 18,24)

 

Κυριακὴ ΙΓ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 18,18-27)
24 Νοεμβρίου 2019 (1999)
Tοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

 

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Θὰ σᾶς παρακαλέσω, νὰ προσ­έ­ξουμε ἕνα λόγο τοῦ Χριστοῦ, μία προειδοποίησι· τὴν ἀπευθύνει ὁ Κύριος πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως πρὸς τοὺς πλουσίους.
Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶνε ἕνα συνηθισμένο βι­βλίο· εἶνε τρομερὸ βιβλίο. Θέτει στὸν καθένα μας, εἴτε φτωχὸς εἶνε εἴτε πλούσιος, εἴ­τε βασιλιᾶς εἴτε ζητιάνος, θέτει ἕνα δίλημμα. Τὸ Εὐαγγέλιο ἢ εἶνε ψέμα, ἢ εἶνε ἀλήθεια· ἕ­να ἀπὸ τὰ δυό. Ἐὰν εἶνε ψέμα, ἂς ἑνωθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς μὲ τοὺς ἀθέους καὶ ὑλιστὰς καὶ ἂς τὸ ῥίξουμε στὴ φωτιά· ἀλλὰ τότε θὰ ἔρθῃ ὥρα ποὺ θὰ καταλάβουμε, ὅτι «σκληρὸν πρὸς κέν­τρα λακτίζειν» (Πράξ. 26,14). Ἐὰν ὅμως τὸ Εὐαγγέ­λιο δὲν εἶνε ψέμα ἀλλὰ εἶνε ἀλήθεια τοῦ οὐ­ρανοῦ, τότε εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ ἐκτελέ­σουμε ὅ,τι λέει μέχρι κεραίας· καὶ ἀλλοίμονο ἂν δὲν τὰ ἐκτελέσουμε.

* * *

Ἐὰν πιστεύουμε, ἀγαπητοί μου, τὸ Εὐαγγέλιο, τότε θὰ προσέξουμε καὶ ἐκεῖνα τὰ λόγια του ποὺ ἀκούσαμε σήμερα. Εἶνε τρομερὰ γιὰ ὅποιους ἔχουν περίσσευμα ἀγαθῶν. Μᾶς λέει ὁ Κύριος, ὅτι εἶνε πολὺ δύσκολη ἡ σωτη­ρία τῶν πλουσίων. Πιὸ εὔκολο εἶνε, λέει, νὰ περάσῃ μιὰ γκαμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα μιᾶς βελόνας, παρὰ νὰ μπῇ ἕνας πλούσιος στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Ἐὰν τώρα μὲ ρωτήσετε, γιατί εἶνε τόσο δύσ­κολο νὰ σωθοῦν οἱ πλούσιοι, γιὰ ν᾿ ἀπαντήσω σ᾽ αὐτὸ τὸ ἐρώτημά σας θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ κάνω δύο ἄλλα ἐρωτήματα. Τὸ ἕνα ἀφορᾷ στὰ μέσα, μὲ τὰ ὁποῖα ἀποκτᾶται ὁ πλοῦτος· πῶς ἀπέκτησαν τὰ πλούτη; Καὶ τὸ ἄλλο ἐρώτημα ἀφορᾷ στὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁ­ποῖο τὰ μεταχειρίζονται· πῶς καὶ ποῦ διαθέτουν τὰ πλούτη τους;