Ἡ πίστις ἐνεργεῖ, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ζωογονεῖ

 

 Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ

 

Πρότυπα γυνακῶν

π . Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ

 
Ὁ Χριστὸς ἐξέπνευσε πάνω στὸν Σταυρό. Τὸ ἄψυχο σῶμα του,
κρεμασμένο καὶ ἐγκαταλελειμμένο, κινδύνευε νὰ πεταχτεῖ μὲ τὰ σώματα τῶν ληστῶν, νὰ γίνει βορὰ ὀρνέων, νὰ βεβηλωθεῖ, νὰ χωθεῖ πρόχειρα σὲ κάποιο λάκκο. Ἡ Παρασκευὴ ἔσβηνε, ἡ μεγάλη μέρα τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα, τὸ Σάββατο, ἄρχιζε. Ὅ,τι ἦταν νὰ γίνει, ἔπρεπε νὰ γίνει ἄμεσα. Ἦρθαν τότε ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος, ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, καὶ μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Πιλάτου ἐνταφίασαν, βιαστικὰ μέν, ἀλλὰ μὲ ὅλους τους τύπους καὶ τὰ τελετουργικὰ τῶν Ἑβραίων, τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Οἱ Μυροφόρες, πανταχοῦ παροῦσες, παρακολούθησαν καὶ βοήθησαν στὴν ταφή. Κατόπιν ἀγόρασαν καὶ αὐτὲς ἀρώματα καὶ ἦλθαν μὲ τὸ χάραμα τῆς Κυριακῆς νὰ ἀλείψουν τὸν Ἰησοῦ. Ὁ ἄγγελος ὅμως τοὺς ἀνήγγειλε ὅτι ὁ Κύριος «ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε» (Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων).

Οἱ ἀδύναμες Μυροφόρες ἀποδείχτηκαν οἱ πιὸ ἀξιοθαύμαστες γυναῖκες. Ἀπέδειξαν τὴν ἀκατάβλητη ἰσχὺ τοῦ φύλου τους. Οἱ ἄντρες μαθητές, ἔχοντας γιὰ πυξίδα τὴ λογική τους, εἶχαν τρομοκρατηθεῖ στὸ ἔπακρο. Οἱ γυναῖκες μαθήτριες, ἀκούοντας μόνο τὴν καρδιά τους, εἶχαν ἀψηφήσει τὰ πάντα. Δυὸ προσεγγίσεις διαφορετικές, μὲ τὴν καρδιὰ νὰ ὑπερισχύει κατὰ κράτος.

Ἀξίζει λοιπὸν νὰ θεωρηθοῦν πρότυπα τῶν γυναικῶν οἱ σεμνές, ἀθόρυβες, ἀλλὰ δυναμικὲς Μυροφόρες. Καὶ πρῶτο βέβαια καὶ ἀξεπέραστο πρότυπο κάθε γυναίκας ἀποτελεῖ ἡ πρώτη Μυροφόρα. Ἡ Μητροπάρθενος Θεοτόκος, ἡ Παναγία. Τὸ ἀνυπέρβλητο πρότυπο μητέρων καὶ παρθένων. Γύρω ἀπὸ αὐτὴν ἦταν συνασπισμένες οἱ ὑπόλοιπες. Δὲν ἀποχωρίστηκε ποτὲ τὸν Υἱό της. Οὔτε τὴν ὥρα τοῦ Πάθους.

Ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν ταφή, μᾶλλον δὲν ἔφυγε καθόλου ἀπὸ τὸν τάφο.
«Ἦν δὲ ἐκεῖ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία, καθήμεναι ἀπέναντι τοῦ τάφου». Κανένας φόβος δὲν κλόνισε τὴ μητρική της καρδιά. Ἡ ἀγάπη της ὑπερκέρασε τὰ πάντα.
Ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ Μυροφόρες εἶναι πρότυπα. Πρότυπα παρθενίας, μητρότητας, συζυγίας. Πρότυπα ἀνδρείας. Σήμερα, σὲ ἕναν κόσμο ὅπου τὰ πάντα διαλύονται παταγωδῶς καὶ ταχύτατα, ἔχει καὶ ἡ γυναίκα χάσει τὸν ἑαυτό της ἐντελῶς (τὸ ἴδιο φυσικὰ καὶ ὁ ἄντρας). Κατάντησε ἕνα ἐργαλεῖο μόνο στὰ χέρια ὅλων τῶν ἐπιτηδείων. Ἕνα πιόνι στὴν παγκόσμια σκακιέρα τῆς ἐμπορευματοποίησης τῶν πάντων.

Ἀντὶ νὰ αὐτοπροσδιορίζεται, ἑτεροκαθορίζεται κατὰ τὰ γοῦστα
καὶ τὰ συμφέροντα τῶν ἰσχυρῶν. Ὑποχρεώθηκε ἔτσι νὰ προσκυνήσει ὅλα τὰ ἐξευτελιστικὰ εἴδωλα τῆς ἐποχῆς, μὲ κορυφαῖα τὴ μόδα καὶ τὴν πορνογραφία. Δὲν γνωρίζει πιὰ ἠθικὸ ἢ ἀνήθικο. Ντύνεται ἢ γδύνεται ὅπως ὑπαγορεύουν οἱ σύγχρονοι θεοί της. Ἀκόμα καὶ τὸ τέλειο ξεγύμνωμα εἶναι καλὸ καὶ ἠθικό, ἂν τὸ ἐπιτάσσει ἡ μόδα, ποὺ οἱ ἀπαιτήσεις της, ὅσο ἐξευτελιστικὲς κι ἂν εἶναι, γίνονται ἀμέσως καὶ μὲ ἀπόλυτη εὐλάβεια ἀποδεκτές. Ντύνουν ἢ γυμνώνουν τὴ γυναίκα ὅπως θέλουν.
Ἡ ἴδια δὲν ἔχει λόγο, δὲν ἔχει πρόσωπο, εἶναι μιὰ ἀπρόσωπη μάζα στὰ χέρια τους. Ἔσχατη κατάπτωση!
Οἱ σεμνὲς Μυροφόρες μὲ προεξάρχουσα τὴν πάνσεμνη Παναγία, βρῆκαν τὴ δύναμη νὰ ἀμφισβητήσουν τὸ κατεστημένο, τὴν παντοδύναμη ἐξουσία, τὴ φαυλότητα τῆς ἐποχῆς τους. Ἐμπνέουν καθόλου τὴ σημερινὴ γυναίκα;

Ποιὰ θὰ τολμοῦσε σήμερα νὰ πάει κόντρα στὸ σύστημα, νὰ αψηφήσει τὸν θεὸ τῆς μόδας, νὰ κυκλοφορήσει στοὺς δρόμους μὲ σεμνότητα;

Χριστὸς ἀνέστη! Χρόνια πολλά! Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!

 

 

 

Κυριακή τῶν Μυροφόρων

 

Ὁμιλία +π. Ἀθανασίου Χατζῆ

Δουραχάνη, Απρίλιος 2007

Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα Κυριακῆς τῶν Μυροφόρων

 

Μάρκου ιε 43– ις 8

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ᾿Ιωσὴφ ὁ ἀπὸ ᾿Αρι­­μα­θαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν ­βασι­λείαν τοῦ Θεοῦ, τολ­μήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ­ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ. ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ ­προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πάλαι ἀπέθανε καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ ­κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ ᾿Ιωσήφ. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ ­μνημείου. ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ᾿Ιωσῆ ἐθεώρουν ποῦ ­τίθεται. Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ­ἀλείψωσιν αὐ­τόν. καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχον­ται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς μὴ ἐκθαμβεῖ­σθε ᾿Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. ἀλλ᾿ ὑπάγετε ­εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημεί­ου εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον ἐφοβοῦντο γάρ.

Κυριακή των Μυροφόρων – Γιατί στὶς μυροφόρες τὸ πρῶτο «Χριστὸς ἀνέστη» ; (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

 Γιατί στὶς μυροφόρες τὸ πρῶτο «Χριστὸς ἀνέστη» ;

«Ὁ δέ λέγει αὐταῖς- Μή ἐκθαμβεῖσθε- Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἐστίν ὧδε...» (Μάρκ. 16, 6)
Ἐξακολουθοῦμε, ἀγαπητοί μου, νά ἑορτάζουμε τό μέγα, τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Οἱ περισσότεροι ὕμνοι ποῦ ψάλλονται τήν περίοδο αὐτή ὡς θέμα ἔχουν τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλα καί αὐτή ἡ θεία λειτουργία, ποὺ γίνεται τίς Κυριακές αὐτές τοῦ Πεντηκοσταρίου, διαφέρει ἀπό τή θεία λειτουργία τοῦ ὑπολοίπου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους• διότι ἀμέσως μετά τό «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία...» δέν λέμε ἀμέσως τά εἰρηνικά, δέν λέμε τίς αἰτήσεις «Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν...», ἄλλα ὁ ἱερεύς θυμιάζει τήν ἁγία τράπεζα ἀπ' ὅλες τίς πλευρές καθώς καί ὅλο τό ναό καί ψάλλει μαζί μέ τούς ψάλτες κατ' ἐπανάληψιν, δέκα φορές, τό «Χριστός ἀνέστη».

Τό «Χριστός ἀνέστη» ἀκούγεται ὅλες τίς Κυριακές ἀλλὰ καί ὅλες τίς ἡμέρες μέχρι τῆς Ἀναλήψεως. Τό «Χριστός ἀνέστη» εἶναι, ἀδελφοί μου ὁ γλυκύτερος χαιρετισμός, χαιρετισμός ποὺ μεταφέρει ἀπό στόμα σέ στόμα, ἀπό γενεά σέ γενεά τό μέγα μήνυμα, τήν πιό χαρμόσυνη εἴδηση, ὅτι ὁ Κύριος νίκησε τό θάνατο. Χιλιάδες φορές - ἀμέτρητες ἀκούστηκε, καί ἀκούγεται, καί θά ἐξακολούθηση ν' ἀκούγεται τό «Χριστός ἀνέστη». Ἄλλα πότε ἐλέχθη γιά πρώτη φορά; ποιά αὐτιά τό πρωτοάκουσαν; ποιός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἄκουσε γιά πρώτη φορά τό «Χριστός ἀνέστη»;

Μυροφόρες, ζηλεύουμε τὰ «μύρα» σας!

 

Τρία χρόνια έζησαν στον ίσκιο Του...Δεν έλαβαν ιαματικά χαρίσματα.Δεν είδαν το Φως της Μεταμόρφωσης.Δεν γεύτηκαν το Σώμα καί το Αίμα Του λίγο πριν το Πάθος.
Έζησαν ταπεινές στην αφάνεια... Δε του έδωσαν μεγαλόστομες υποσχέσεις σαν τον Πέτρο.
Έζησαν ταπεινές στη σιωπή... Έκαναν όμως πράξη τα λόγια του Πέτρου: «Κύριε, μετά σου έτοιμος ειμί καί εις φυλακήν καί εις θάνατον πορεύεσθαι». Πορεύτηκαν μαζί Του...

Όταν οί άντρες, οι χαρισματούχοι, οι εκλεκτοί διασκορπίστηκαν, εκείνες πήραν μαζί Του κλαίγοντας τον ανήφορο του Γολγοθά.
Το αποκορύφωμα της αγάπης... Όταν οί άντρες, οί χαρισματοϋχοι, οί εκλεκτοί έτρεμαν «δια τον φόβον των Ιουδαίων», εκείνες ξεκίνησαν για τον Τάφο Του. Το αποκορύφωμα της ανδρείας...
Ξεκίνησαν νύχτα για να πάνε στο Φως.Πήραν το δρόμο πού οδηγεί στην Όδό.
Αψήφησαν τη ζωή τους πορευόμενες προς τη Ζωή.

Όλα τα εμπόδια έσβησαν μπροστά στον πόθο να πάνε κοντά Του, να εκπληρώσουν τα καθήκοντα τους απέναντι Του. Το αποκορύφωμα της αφοσίωσης...Η νύχτα,ο φόβος των Ιουδαίων.οι στρατιώτες...όλα παραμερίστηκαν .Ό νους τους καρφωμένος στο τέρμα. Στόν Τάφο. Καί μόνο ό λίθος πού τον έφραζε πλάκωνε καί τις δικές τους ψυχές, «ην γαρ μέγας σφόδρα». «Τις άποκυλίσει ήμϊν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;».
"Ηταν άραγε εκεί όταν ό Κύριος είπε: «εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, έρείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν έκεϊ, καί μεταβήσεται...»: Το άκουσαν ή το διαισθάνονταν με τη γυναικεία τους διαίσθηση; Πάντως είχαν πίστιν ως κόκκον σινάπεως γιατί ούτε ό λίθος τους φράζει τελικά το δρόμο. Προχωρούν...Προχωρούν και αξιώνονται να ακούσουν πρώτες το πιο θαυμαστό, το πιο μεγαλειώδες, το πιο χαρούμενο μήνυμα πού ακούστηκε ποτέ πάνω στη γη καί μάλιστα από χείλη αγγελικά: «Ήγέρθη, ουκ εστίν ώδε». Αξιώνονται να γίνουν ευαγγελίστριες της Αναστάσεως.

Δε ζητούν να δουν Τον Αναστημένο Κύριο. Δε ζητούν να βάλουν το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων. Δε ζητοϋν να πιάσουν στα χέρια τους τα όθόνια. Δεν μπαίνουν καν στον Τάφο.
Τους αρκούν τα λόγια του Άγνωστου καί το «ότι άποκεκύλισται ό λίθος».
Το αποκορύφωμα της πίστης... Γι' αυτό αξιώνονται πρώτες να δουν τον Κύριο τους καί τον Θεό τους καί ν' ακούσουν τον πιο γλυκό χαιρετισμό από χείλη θεϊκά: «Χαίρετε». "Ανοιξη... Όλα γύρω πλημμυρισμένα από το άρωμα της γαρδένιας, των τριαντάφυλλων, της βιολέτας, της πασχαλιάς... ευλαβική προσφορά της φύσης στον Αναστημένο Κύριο.
Δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα... Όλα γύρω πλημμυρισμένα από το άρωμα της αγάπης, της ανδρείας, της αφοσίωσης, της πίστης... ευλαβική προσφορά της γυναικείας ψυχής στον Αναστημένο Κύριο.
Μυροφόρες, ζηλεύουμε τα «μύρα» σας!


Σοφίας Βαλμά-Γιαννίση
Πρεσβυτέρας-Εκπαιδευτικού΄΄Πειραική Εκκλησία''(Μάιος 2000)
πηγή 

Ὁμιλία στὴν Κυριακή τῶν Μυροφόρων

 

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

Ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, εἶναι ἀναζώωσις καί ἀνάπλασις καί ἐπάνοδος πρός τήν ἀθάνατη ζωή τοῦ πρώτου ᾿Αδάμ πού καταβροχθίσθηκε ἀπό τόν θάνατο λόγω τῆς ἁμαρτίας καί διά τοῦ θανάτου ἐπαλινδρόμησε πρός τήν γῆ ἀπό τήν ὁποία ἐπλάσθηκε. ῞Οπως λοιπόν ἐκεῖνον στήν ἀρχή δέν τόν εἶδε κανείς ἄνθρωπος νά πλάττεται καί παίρνη ζωή, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε κανείς ἄνθρωπος ἐκείνη τήν ὥρα, μετά δέ τήν λῆψι τῆς πνοῆς ζωῆς μέ θεῖο ἐμφύσημα πρώτη ἀπό ὅλους τόν εἶδε μιά γυναῖκα, διότι μετά ἀπό αὐτόν πρῶτος ἄνθρωπος ἦταν ἡ Εὔα· ἔτσι τόν δεύτερο ᾿Αδάμ, δηλαδή τόν Κύριο, ὅταν ἀνίστατο ἀπό τούς νεκρούς, κανείς ἄνθρωπος δέν τόν εἶδε, ἀφοῦ δέν παρευρισκόταν κανείς δικός του καί οἱ στρατιῶτες πού ἐφύλασσαν τό μνῆμα ταραγμένοι ἀπό τόν φόβο εἶχαν γίνει σάν νεκροί, μετά δέ τήν ἀνάστασι πρώτη ἀπό ὅλους τόν εἶδε μιά γυναῖκα, ὅπως ἀκούσαμε νά εὐαγγελίζεται σήμερα ὁ Μάρκος.διότι, λέγει, “ὅταν ὁ ᾿Ιησοῦς ἀναστήθηκε τό πρωί τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος, παρουσιάσθηκε πρῶτα στή Μαρία τή Μαγδαληνή”.

Φαίνεται βέβαια σαφῶς ὅτι ὁ εὐαγγελιστής εἶπε καί
τήν ὥρα κατά τήν ὁποία ἀναστήθηκε ὁ Κύριος, δηλαδή πρωί, καί ὅτι παρουσιάσθηκε πρῶτα στή Μαρία τή Μαγδαληνή καί ὅτι ἐφάνηκε ἀκριβῶς τήν ὥρα τῆς ἀναστάσεως. Δέν λέγει ὅμως ἔτσι, ὅπως θά φανῆ ἄν ἐξετάσωμε προσεκτικώτερα τά πράγματα.

Λόγος εις την Κυριακή των Μυροφόρων

 

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ 

Στα τριάμιση τελευταία χρόνια της επίγειας ζω­ής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν Αυτός κήρυττε το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και έκανε αμέ­τρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχώς οι άγι­οι απόστολοι και οι μυροφόρες γυναίκες. Οι από­στολοι τους οποίους ο ίδιος διάλεξε ήταν περισσό­τεροι από τις μυροφόρες. Και μόνο τους αποστόλους έστελνε ο Κύριος να κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Μό­νο στους αποστόλους έδωσε την εξουσία να διώ­χνουν τα δαιμόνια και να θεραπεύουν τους ασθενείς. Οι μυροφόρες, αν και δεν τις αγαπούσε ο Κύριος λι­γότερο από τους αποστόλους, δεν έλαβαν απ' Αυτόν τέτοια χαρίσματα.

Πρέπει να σκεφτούμε ποιοι είναι οι λόγοι που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός άλλη στάση κρατούσε απέναντι στους άνδρες και άλλη απέναντι στις γυ­ναίκες,
τα δύο αυτά φύλα του ανθρωπίνου γένους. Δεν μπορούμε βέβαια να δώσουμε μία εξαντλητική απά­ντηση σ' αυτό το ερώτημα. 

Μπορούμε όμως με βάση όχι τη δική μας λογική αλλά την αγία Γραφή να βρούμε κάποια στοιχεία που θα βοηθήσουν τη σκέ­ψη μας να πάρει σωστή κατεύθυνση.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε, αν μπορούσαν ή όχι οι γυναίκες με τις ασθενείς δυνά­μεις τους