Πίστη, ἡ μόνη παρηγοριά ὁμιλία +π. Ἀθανασίου Χατζῆ

 

 Ἱερά Μονή Παναγίας Δουραχάνης

101010

 

Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε το θάνατο

 

 Αγίου Εφραίμ

Αδελφέ, να περιμένεις κάθε μέρα το θάνατό σου και να ετοιμάζεσαι κατάλληλα για την πορεία εκείνη. Γιατί το φοβερό πρόσταγμα θα έρθει όταν δεν θα το περιμένεις.  Και αλίμονο σ΄ εκείνον πού θα βρεθεί ανέτοιμος. Αν είσαι ακόμα νέος, ο εχθρός σου σπέρνει συχνά λογισμούς σαν κι αυτόν: «Νέος είσαι ακόμη. Απόλαυσε τις ηδονές σου, και στα γεράματά σου μετανοείς. Πόσους τάχα δεν ξέρεις, πού και τις επίγειες ηδονές απόλαυσαν και τα ουράνια αγαθά κέρδισαν ύστερα με τη μετάνοια; Τι θέλεις και λιώνεις το σώμα σου από τόσο μικρή ηλικία, με κίνδυνο ν΄ αρρωστήσεις;»
Εσύ όμως εναντιώσου στον εχθρό και πες του: «Διώκτη και εχθρέ της ψυχής μου! Πάψε να μου βάζεις λόγια! Γατί, αν μ΄ αρπάξει ο θάνατος στα νιάτα μου και δεν προφτάσω να γεράσω, τι θ΄ απολογηθώ μπροστά στο βήμα του Χριστού; Να, βλέπω πολλούς νεώτερους να πεθαίνουν και πολλούς ηλικιωμένους να ζουν πολλά χρόνια ακόμη. Άγνωστη είναι στους ανθρώπους η

Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ

π. Δημητρίου Μπόκου

Στὴν πόλη Ναΐν ὁ Χριστὸς ἔρχεται ἀντιμέτωπος μὲ αὐτὸ ποὺ ἡ
ἁμαρτία δώρισε στὸν ἄνθρωπο, τὸν θάνατο. Ἕνα νέο παιδί, ὁ
μονογενὴς υἱὸς μιᾶς χήρας, εἶναι στὸ φέρετρο. Ἡ μάνα του θρηνεῖ ἀπαρηγόρητη. Ὁ θάνατος τοῦ νέου παιδιοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ πόνος τῆς μάνας συνταράζουν βαθιὰ τὰ σπλάχνα τοῦ Χριστοῦ. Δὲν δημιούργησε τὰ πλάσματά του γιὰ νὰ καταντοῦν σ’ αὐτὴ τὴν τραγωδία. Τὰ ἔφτιαξε γιὰ νὰ ζοῦν, ἀνώδυνα, χαρούμενα, παντοτινά. Δὲν εἶχε σχεδιάσει θάνατο. Πλησιάζει αὐτόβουλα τὴ χαροκαμένη μάνα καὶ τῆς λέει νὰ μὴν κλαίει ἄλλο. Καὶ γυρίζοντας ἀμέσως πρὸς τὸ νεκρὸ παιδί, τὸ ἀνασταίνει μὲ μιὰ κουβέντα καὶ ἕνα ἄγγιγμα (Κυριακὴ Γ΄ Λουκᾶ).
Ὁ θάνατος φαίνεται νὰ συντρίβει κυριολεκτικὰ τὴ ζωή. Εἶναι
ὅμως ἔτσι; Εἶναι ἀσύλληπτο στὴ λογικὴ τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Τὸ μυαλό μας ἀρνεῖται νὰ δεχτεῖ ἐπιστροφὴ στὴ ζωὴ μετὰ τὸν θάνατο, ἢ ὅτι ὑπάρχει συνέχειά της μετὰ τὸ βιολογικὸ τέλος. Τὸ θεωροῦμε παράλογο. Ὁ Χριστὸς λέει ὅτι εἶναι ὑπέρλογο. Ξεπερνάει τὴ λογική μας. Ὄχι παράλογο. Αὐτὰ ὅμως τὰ καταλαβαίνουμε μόνο, ἂν τὰ ζήσουμε. Διηγεῖται ὁ ἁγιορείτης γέροντας Νίκων:
Ἕνας ταξιτζὴς στὴν Ἀθήνα παίρνει ἀπὸ τὸ «Ἐλευθέριος Βενιζέλος» μιὰ κοπέλα, τὴν πηγαίνει σπίτι της στὴν Καλλιθέα.
Συζητάγανε στὸν δρόμο, μοῦ λέει, πραγματικὰ καλλιεργημένη, μορφωμένη, ἀξιόλογη κοπέλα. Φτάνουν στὸ σπίτι της, κοιτᾶνε τὸ ταξίμετρο, ἀνοίγει τὸ πορτοφόλι της, δὲν φτάνανε.
-Συγγνώμην, λέει, ἔρχομαι. Κατεβαίνει κάτω, τὴ βλέπει, μπαίνει σπίτι καὶ περίμενε. Περίμενε, περίμενε, περίμενε…, λέει, τί ἔγινε; Μὲ ξέχασε; Κατεβαίνει, χτυπάει τὴν πόρτα, βγαίνει μιὰ γυναίκα μὲ μαῦρα.
Λέει, συγγνώμην, τὰ λεφτὰ γιὰ νὰ φύγω. -Ποιὰ λεφτά; λέει ἐκείνη.

Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 29 Σεπτεμβρίου 2024 Κυριακή Β΄ Λουκᾶ

 

Λουκ. στ΄ 31-36

Εἶπεν ὁ Κύριος· Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ’ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα.

Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.

Πνευματικὴ ζωή: Καλλιέργεια τῆς ἐνδοχώρας

 

 

Ἱερά Μονή Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου Δουραχάνης

Κυριακή Β΄ Λουκᾶ

Ὁμιλία ♱π. Ἀθανασίου Χατζῆ

070930

 

 

Τὸ κλειδὶ «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31) (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

 

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ἀγαπᾶ τε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ διαβάζετε τακτικά, καθημερινῶς. Καὶ ὄχι μόνο τὸ διαβάζετε, ἀλλὰ καὶ προσπαθεῖτε νὰ τὸ ἐφαρμόσετε στὴ ζωή σας.
Ὑπάρχουν ὅμως ἄλλοι, ποὺ ἅμα τοὺς πῇς, Διάβασε Εὐαγγέλιο, κάνουν ἕνα μορφασμὸ εἰρωνείας καὶ λένε·
–Οὔφ, καημένε! Τὸ Εὐαγγέλιο ἦταν γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ». Τώρα πάλιωσε. Νέες ἰδέες, νέα συστήματα ἐπικρατοῦν στὸν κόσμο… Τί ἔχουμε ν᾿ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐτούς; Δυστυχισμένοι ἄνθρωποι!

Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν παλιώνει. Μένει αἰώνιο. Ὅπως ὁ ἥλιος δὲν παλιώνει, ἔτσι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Εἶνε ἥλιος πνευματικὸς ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο.
Ἀπόδειξις ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν παλιώνει εἶνε καὶ τὰ σημερινὰ λόγια του. Τί μᾶς λέει; «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6, 31). Δώδεκα λέξεις. Ἀλλὰ μέσα σ᾿ αὐτὲς τὶς δώδεκα λέξεις περικλείονται τὰ πάντα.
Ὁ Κύριος μᾶς δείχνει τὸν τρόπο νὰ ζήσουμε ἁρμονικὰ στὴν κοινωνία. Μᾶς δίνει ἕνα χρυσὸ κανόνα, ἕνα χρυσὸ κλειδί, μὲ τὸ ὁποῖο

Η τέλεια αγάπη Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Λουκ. στ’ 31-36)

 

 

Όταν οι άνθρωποι έχουν παντοτινή επίγνωση της φιλανθρωπίας του Θεού προς αυτούς, θα είναι φιλάνθρωποι κι ο ένας προς τον άλλον. Δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο που να κάνει τους ανθρώπους άσπλαχνους προς τους άλλους, όσο η πεποίθηση πως κανένας δε θέλει να δώσει και στους ίδιους. Κανένας; Και πού είναι ο Θεός τότε; Δε μας αποζημιώνει κάθε μέρα και κάθε νύχτα ο Θεός με την ευσπλαχνία Του, σε αντίθεση μ’ εμάς που είμαστε άσπλαχνοι; Δεν είναι πιο σπουδαίο για μας να μας ευεργετήσει ο Βασιλιάς στην αυλή Του με την ευσπλαχνία Του, αντί να μας ευεργετούν οι δούλοι Του; Τί μας ωφελεί αν μας ευεργετούν όλοι οι δούλοι Του, αλλά ο Βασιλιάς είναι συγκρατημένος απέναντι μας;

Οι άνθρωποι γίνονται ανελεήμονες όταν περιμένουν από τους άλλους να τους ελεήσουν, ενώ οι άλλοι περιμένουν το ίδιο απ’ αυτούς. Σ’ αυτήν την αμοιβαία αναμονή, στο να περιμένει δηλαδή ο ένας από τον άλλον να τον ελεήσει, όλοι οι άνθρωποι, σαν ένας γενικός κανόνας, γίνονται άσπλαχνοι κι ανελεήμονες. Η ελεημοσύνη όμως δεν είναι παθητική

αρετή, αλλά ενεργητική. Πώς θα γνώριζαν οι άνθρωποι τη φιλανθρωπία, αν ο Θεός δεν την είχε πρώτος ασκήσει σ’ αυτούς; Η φιλανθρωπία του Θεού απαιτεί τη φιλανθρωπία των ανθρώπων. Αν ο Θεός δεν είχε πρώτος δείξει τη φιλανθρωπία Του, ο κόσμος δε θα ήξερε τι ήταν.

"Ἄγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος

 

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Ήχος β΄

Απόστολε, Χριστώ τω Θεώ ηγαπημένε, επιτάχυνον, ρύσαι λαόν αναπολόγητον δέχεταί σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόνα τω στήθει καταδεξάμενος όν ικέτευε Θεολόγε, και επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην, και το μέγα έλεος.

26 Σεπτεμβρίου, Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Σὰν σήμερα...

 

 ολλές φορές τα χνάρια των αγίων αποτυπώνονται στο χρόνο της δικής μας ζωής. Φωτίζουν και δίνουν νόημα στους αγώνες, τις αγωνίες, τις ελπίδες. Αντλούν από την ατέλειωτη Πίστη και Αγάπη του Θεού και τη διαχέουν στον κόσμο μας. Έτσι, για να ξεκουραστεί ο οδοιπόρος, να πιεί νερό ο διψασμένος, να βρει στέγη ο ξένος και ο άστεγος, να βρει το δρόμο του ο αλήτης…

Υπάρχουν άνθρωποι, με Θεού φώτιση, που αφουγκράζονται το φτερούγισμα των αγίων. Και γίνονται το μέσο για να φανερωθεί η αγάπη του Θεού στον άνθρωπο, να αγιαστεί η φύση των πραγμάτων από τη Θεία Χάρη… Το μέσο… «κάποιος φυτεύει, κάποιος ποτίζει μα ο αυξάνων είναι ο Θεός»…

«26 Σεπτεμβρίου 1970, ανήμερα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου γίνομαι μοναχός. Ο αείμνηστος Χρυσόστομος Βούλτσος, τότε επίσκοπος Δωδώνης, είδε ότι η επιθυμία μου να αφοσιωθώ στο Θεό ήταν σωστή. Μου λέει μετά από συζήτηση: «Τράβα στο μοναστήρι της Καστρίτσας και να κατέβεις το Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου». Το πρωί λειτουργία στο νησί. Κοινώνησα. Το απόγευμα έγινε η κουρά.

Έγινα καλέγερος. Κάτι που επιθυμούσα, που δεν περίμενα να μου δώσει τόσα αυτός ο δρόμος… Μετά από δύο χρόνια περίπου μου παραχωρείται το Μοναστήρι της Ντουραχάνης…»

 « Η αγάπη για τα παιδιά προϋπήρχε. Από μικρός με συγκινούσε, όταν έβλεπα πεινασμένα παιδιά. Όλη η φαντασία και τα όνειρά μου ήταν να βρω μια σπηλιά που να έχει ψωμί, να τους δίνω.

Να τους λέω: Φάτε παιδιά… Φάτε παιδιά… Η σπηλιά να μην αδειάζει ποτέ.

Με τράνταξε μια
κουβέντα του Χριστού προς τον Πέτρο: «Βόσκε τά ἀρνία μου». Και εγώ πιάστηκα από τα παιδιά. Λαμπάδιασα από τη γραφή.

Η φλόγα της επιθυμίας μεταβλήθηκε σε μέθη-καθήκον-υποχρέωση να ανταποκριθώ».

Μαζί μια ομάδα ανθρώπων έτοιμη να ανταποκριθεί στο κάλεσμα…

 Οι δυσκολίες και τα εμπόδια πάρα πολλά… Αλλά η πίστη στο Θεό κάνει θαύματα…

26 Σεπτεμβρίου 1979 ανήμερα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου … Επιτέλους δίνεται η άδεια για να ξεκινήσει το χτίσιμο. Τον Οκτώβριο τα έργα ξεκινούν. Με μηδέν χρήματα στην τσέπη και το «σκούφωνε ξεσκούφωνε». Δανεικά για να ξεπληρωθούν τα δανεικά. Και ο ιδρώτας όλος από εθελοντές που βάλθηκαν με Θεού δύναμη να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα…

Παρόλες τις δυσκολίες το οικοτροφείο και το σχολείο στήθηκαν και περίμεναν τα πρώτα παιδικά χαμόγελα…

26 Σεπτεμβρίου 1981 ανήμερα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου…

«αν και έλλειπε ακόμα ένα χαρτί-παίρνουμε την άδεια λειτουργίας και γίνονται τα εγκαίνια. Παλαίψαμε να ξεπεράσουμε την μπόρα. Δεκαεφτά μήνες περιμέναμε για την έγκριση. Τελικά δόθηκε από το Νομάρχη».

«Το χέρι της Παναγίας και των αγίων του Θεού επεμβαίνει ως σήμερα. Με την ευλογία του Ευαγγελιστή Ιωάννη, με τη συνδρομή της προσευχής και τη συμπαράσταση του κόσμου, το έργο πήρε σάρκα και οστά. Αποφασίζουμε αυτή τη μέρα κάθε χρόνο να τη γιορτάζουμε  βάζοντάς την βάση για οποιοδήποτε σημαντικό ξεκίνημα. Η παράκληση στον προστάτη Ἅγιο Ἰωάννη να υπάρχει αγάπη».

Η διήγηση από το γέροντα μας ✝π. Αθανάσιο Χατζή, από διάφορες συνεντεύξεις και κηρύγματα.

 

 

 

Από την εκπομπή της ΕΡΤ 

Ένας τόπος ένας άνθρωπος